Friday, June 10, 2011

Gênante momenten (in je eentje) II - Het blackberrymeisje

Er is één type gênant moment dat sinds een aantal jaar steeds vaker voorkomt. Ik denk dat in de laatste 3 jaar het aantal zeker met 200% toegenomen is. Dat is de schuld van de BlackBerry. Of de Iphone. Zelfs van de simpele goeie ouwe Nokia. In de metro stond vandaag een beschrijving van ‘Het blackberrymeisje’, alsof dat een nieuwe diersoort is. ‘Het blackberrymeisje zit en loopt altijd met een lichtgebogen rug’, zo las ik, ‘en haar handen heeft ze krampachtig om haar telefoon geklemd.’ Bovendien heeft ze ‘totaal geen oog meer voor haar omgeving.’ En dat laatste is natuurlijk gevaarlijk.

Met de komst van apparaten waarmee je altijd en overal kunt sms’en, pingen, mailen en twitteren, is de wereld om ons heen een soort doorlopend circus geworden. Mensen slingeren over de weg, lopend of met de fiets, terwijl ze stug naar een of ander schermpje staren. Je kunt tegenwoordig op straat de prachtigste dingen meemaken: zo zag ik laatst een meisje dat in een metrostation vol gas op een van de toegangspoortjes klapte. Behoorlijk gênant, en ze was ook nog eens niet in haar eentje.
Hoewel ik er altijd wel om kan grinniken als ik zoiets zie gebeuren, vond ik zo’n situatie altijd ook een beetje treurig. Kom op zeg, je kan jezelf toch wel éven losrukken van dat ding? Totdat ik pas geleden in een winkelcentrum liep. Ik werd gebeld. Hartstikke leuk natuurlijk, maar mijn mobiel dacht daar anders over en verstopte zich in mijn tas. Voor degenen die niet bekend zijn met meisjestassen: het is een soort jungle op zakformaat. In die jungle kan een telefoon zich op heel veel slinkse manieren verstoppen. Al lopend dook ik in mijn tas en spontaan begon ik te zwabberen: probeer maar eens rechte lijnen te lopen als je bijna tot aan je schouders in een tas aan het verdwijnen bent. Gelukkig vond ik mijn mobiel, alleen net te laat. Shit. Het was ook nog eens iemand die ik graag wilde spreken. Terwijl ik zachtjes in mezelf mopperde om de geslaagde sabotagepoging van mijn tas, ging mijn telefoon weer af: een sms. En niet zomaar een sms: het was er eentje die schreeuwde om een snel antwoord. Direct, onmiddellijk, nu! En dus begon ik te sms’en. Wel lopend natuurlijk, want een moderne meid multitaskt zich een ongeluk. Letterlijk. Ik merkte al gauw dat ook nu weer een zwabber optrad: vervaarlijk zwenkte ik langs een aantal winkelgevels, maar ik raakte gelukkig niks en ik was inmiddels al bijna klaar met sms’en. Toen besloot ik even op te kijken om te zien waar ik inmiddels was beland. Net te laat. Tijdens het opkijken liep ik nogal hard tegen een lantaarnpaal. Gauw keek ik om me heen. Dit is pijnlijk. Echt heel. Maar gelukkig had niemand het gezien.

No comments: