Friday, October 26, 2012

Dinges is jarig


Vroeger keek je op je verjaardag de hele dag uit naar de postbode: die bracht een stapel kaarten met allemaal aardige teksten erop en soms zelfs een paar gulden erin. Dan probeerde je eerst aan het handschrift te zien van wie de kaart kwam en daarna maakte je hem open: niet te snel, rustig genieten, dan was je lekker jarig. ’s Avonds, altijd ’s avonds, want ’s middags speelde je buiten, belden dan nog de oma’s, wat tantes en een kennis van je ouders die allerlei dingen over je wist, terwijl jij geen idee had wie het was. Sommige mensen vergaten je: geen kaart, geen telefoontje. Dat was heel erg, maar goed, dan wist je wat je aan iemand had. Tegenwoordig word je de hele dag overspoeld door al dan niet digitale feliciteergolfjes en voel je je lekker geliefd en belangrijk.

’s Ochtends is de eerste ronde: alleen iemand die je dán feliciteert, is oprecht gelukkig dat je weer een jaar ouder bent geworden. Bellen is voor achten alleen weggelegd voor je ouders, als ze je aardig vinden, dan. Maar goed: iedereen die je voor half negen per sms heeft gefeliciteerd, deelt jouw feestvreugde oprecht.
Bij een felicitatie na negenen weet je: ik ben geen topprioriteit. Diegene heeft op ’t werk de computer aangezet, eerst even hoogst illegaal de privémail gecheckt en in zijn mailbox een reminder gevonden: ‘Dinges is vandaag jarig’. Bij deze mensen moet je dan nog wel onderscheid maken tussen degenen die na de digitale notificatie even de telefoon pakken en degenen die via een kille reply-knop een ongeïnspireerd ‘Gefeliciteerd, hè’ naar je sturen.
Om half een is het lunchpauze: tijd voor het rondje social media. Op Facebook staat:

Dinges
Heeft een relatie met Hoeheetze
Uit Hoeheetdatgat, Zuid-Holland, Netherlands
Hij is vandaag jarig

Iedereen die je rond lunchtijd feliciteert, kun je eigenlijk wel schrappen als vriend: deze mensen hebben je zo hoog zitten dat er niet eens een herinneringsmail over jouw verjaardag komt.
Dan bestaan er nog mensen die zonder computers werken en geen smartphone hebben. Ja, die bestaan. Die feliciteren je zo’n beetje aan het einde van de middag: als ze thuis naar het toilet gaan en op die tragische Marjolein Bastin-verjaardagskalender ineens jouw naam bij vandaag zien staan. Tot dat moment: nog geen seconde aan jou en je blijde verjaring gedacht. Sommigen bellen rond etenstijd: die hebben de kalender in de keuken hangen.
Tegen achten komen zij die gered worden door iemand anders thuis op de bank die terloops iets opmerkt als ‘Heb jij Dinges nog gewhatsappt? Die is jarig vandaag. Ik kreeg een mail dus heb ‘m effe op Facebook gefeliciteerd.’
Het allertreurigste golfje komt tussen elf uur ’s avonds en middernacht. Een telefoontje kan je op dat tijdstip wel vergeten, dus moet je het sowieso al doen met een warme digitale tekst. Weet dit: je bent genadeloos vergeten. In de gedachtegang van deze persoon zit jij, nou ja, eigenlijk nergens. De énige reden dat je nog wat hoort, is dat er een last minute interventie heeft plaatsgevonden. Niet op Facebook, want waarschijnlijk zijn jouw updates daar uitgeschakeld. Misschien was het een opmerking op het profiel van iemand anders (‘Ga jij nog naar Dinges’ feestje dit weekend?’), misschien had diegene nu pas tijd om naar de wc te gaan. Het berichtje dat je uiteindelijk dan nog krijgt, bevat meestal een semi-grappige gore leugen als ‘Ik was je niet vergeten, maar ik dacht: nu voel je je tenminste de héle dag lekker jarig.’ Tuurlijk. Trek je conclusies.