Friday, October 26, 2012

Dinges is jarig


Vroeger keek je op je verjaardag de hele dag uit naar de postbode: die bracht een stapel kaarten met allemaal aardige teksten erop en soms zelfs een paar gulden erin. Dan probeerde je eerst aan het handschrift te zien van wie de kaart kwam en daarna maakte je hem open: niet te snel, rustig genieten, dan was je lekker jarig. ’s Avonds, altijd ’s avonds, want ’s middags speelde je buiten, belden dan nog de oma’s, wat tantes en een kennis van je ouders die allerlei dingen over je wist, terwijl jij geen idee had wie het was. Sommige mensen vergaten je: geen kaart, geen telefoontje. Dat was heel erg, maar goed, dan wist je wat je aan iemand had. Tegenwoordig word je de hele dag overspoeld door al dan niet digitale feliciteergolfjes en voel je je lekker geliefd en belangrijk.

’s Ochtends is de eerste ronde: alleen iemand die je dán feliciteert, is oprecht gelukkig dat je weer een jaar ouder bent geworden. Bellen is voor achten alleen weggelegd voor je ouders, als ze je aardig vinden, dan. Maar goed: iedereen die je voor half negen per sms heeft gefeliciteerd, deelt jouw feestvreugde oprecht.
Bij een felicitatie na negenen weet je: ik ben geen topprioriteit. Diegene heeft op ’t werk de computer aangezet, eerst even hoogst illegaal de privémail gecheckt en in zijn mailbox een reminder gevonden: ‘Dinges is vandaag jarig’. Bij deze mensen moet je dan nog wel onderscheid maken tussen degenen die na de digitale notificatie even de telefoon pakken en degenen die via een kille reply-knop een ongeïnspireerd ‘Gefeliciteerd, hè’ naar je sturen.
Om half een is het lunchpauze: tijd voor het rondje social media. Op Facebook staat:

Dinges
Heeft een relatie met Hoeheetze
Uit Hoeheetdatgat, Zuid-Holland, Netherlands
Hij is vandaag jarig

Iedereen die je rond lunchtijd feliciteert, kun je eigenlijk wel schrappen als vriend: deze mensen hebben je zo hoog zitten dat er niet eens een herinneringsmail over jouw verjaardag komt.
Dan bestaan er nog mensen die zonder computers werken en geen smartphone hebben. Ja, die bestaan. Die feliciteren je zo’n beetje aan het einde van de middag: als ze thuis naar het toilet gaan en op die tragische Marjolein Bastin-verjaardagskalender ineens jouw naam bij vandaag zien staan. Tot dat moment: nog geen seconde aan jou en je blijde verjaring gedacht. Sommigen bellen rond etenstijd: die hebben de kalender in de keuken hangen.
Tegen achten komen zij die gered worden door iemand anders thuis op de bank die terloops iets opmerkt als ‘Heb jij Dinges nog gewhatsappt? Die is jarig vandaag. Ik kreeg een mail dus heb ‘m effe op Facebook gefeliciteerd.’
Het allertreurigste golfje komt tussen elf uur ’s avonds en middernacht. Een telefoontje kan je op dat tijdstip wel vergeten, dus moet je het sowieso al doen met een warme digitale tekst. Weet dit: je bent genadeloos vergeten. In de gedachtegang van deze persoon zit jij, nou ja, eigenlijk nergens. De énige reden dat je nog wat hoort, is dat er een last minute interventie heeft plaatsgevonden. Niet op Facebook, want waarschijnlijk zijn jouw updates daar uitgeschakeld. Misschien was het een opmerking op het profiel van iemand anders (‘Ga jij nog naar Dinges’ feestje dit weekend?’), misschien had diegene nu pas tijd om naar de wc te gaan. Het berichtje dat je uiteindelijk dan nog krijgt, bevat meestal een semi-grappige gore leugen als ‘Ik was je niet vergeten, maar ik dacht: nu voel je je tenminste de héle dag lekker jarig.’ Tuurlijk. Trek je conclusies.

Saturday, January 07, 2012

Schermbeleving

Wanneer ik vroeger naar een concert ging, werkte dat als volgt: ik ging erheen, maakte het mee, genoot er heftig van en dat was dat. Die tijd is niet meer. Tegenwoordig ga ik erheen, probeer het mee te maken en ervaar dat ik alles alleen maar tweedehands kan zien, omdat ik overal waar ik kijk alleen maar geheven schermpjes zie. Digitale camera’s, smartphones en zelfs doodordinaire simpele mobieltjes: alles en iedereen staat ermee te filmen en fotograferen. Aan het einde van zo’n avond ben ik kapot, omdat ik als een dronken kameel voortdurend heen en weer heb geschommeld om onder, boven, links of rechts langs schermpjes te kunnen zien wat er op het podium gebeurt.
Ik zou natuurlijk een van die miljoenen schermpjes kunnen gebruiken als blik op de wereld, maar op de een of andere manier staan bij mij in de buurt altijd van die halvegaren die kicken op de zangeres, zodat ik via hun schermpjes de hele avond slechts een blokkerig ingezoomd zicht heb op een steeds uit beeld schietend decolleté.
Veel van die fanatieke filmers denken de mensheid te helpen met hun werk. Goed, degenen die voor de tieten komen zijn waarschijnlijk wat minder filantropisch ingesteld en helpen met name zichzelf, maar de rest schijnt echt te denken dat de wereld een grote dienst wordt bewezen met hun filmsels. Dat geldt met name voor degenen die meteen na het indrukken van de stop-knop hun filmpje op YouTube, Facebook of Twitter gooien, vaak met een taalhoogstandje als ‘supervetcoldplayechtgenietenwauw!’ eronder. En zodra ze dat hebben gedaan, gaat de camera meteen weer in de filmstand voor de volgende totáál zinloze opname.
De kwaliteit van de filmpjes is namelijk altijd om te janken. Het geluid is vaak zo slecht dat er voor de kijker alleen een soort stervend cappuccinoapparaat te horen is. Wat het beeld betreft heb je eigenlijk altijd alleen maar zicht op 600.000 andere beeldschermen, al dan niet met ingezoomde tieten erop. Ergens in de verte zie je wel eens een ledemaat boven een schermpje uitstijgen, en met wat geloof, hoop en liefde kun je daar misschien wel eens de artiest ontdekken die je probeert te zien.
Het állerergste zijn de filmers die hun filmpje definitief om zeep helpen door, in een vlaag van onvergeeflijk enthousiasme, met hun gezicht vlak onder het microfoontje kei-hard mee te zingen. Vooral pijnlijk als blijkt dat ze de tekst niet kennen en je dus een onbegrijpelijk gejammer hoort op plaatsen waar de tekstkennis tekortschiet.
Ik weet alles over deze filmpjes, niet alleen omdat ik dus veelvuldig ongewenst betrokken raak bij ‘the making of’, maar ook omdat ze vaak mijn laatste toevlucht zijn na wéér een concert waarin ik alleen maar schermen heb gezien. In een wanhoopspoging tot reconstructie van de avond zoek ik beelden op van het optreden, maar ze zijn dus zonder uitzondering niet om aan te zien of horen. Misschien helpt het als ik volgende keer zélf een filmpje maak.