Vroeger keek je op je verjaardag de
hele dag uit naar de postbode: die bracht een stapel kaarten met allemaal
aardige teksten erop en soms zelfs een paar gulden erin. Dan probeerde je eerst
aan het handschrift te zien van wie de kaart kwam en daarna maakte je hem open:
niet te snel, rustig genieten, dan was je lekker jarig. ’s Avonds, altijd ’s
avonds, want ’s middags speelde je buiten, belden dan nog de oma’s, wat tantes
en een kennis van je ouders die allerlei dingen over je wist, terwijl jij geen
idee had wie het was. Sommige mensen vergaten je: geen kaart, geen telefoontje.
Dat was heel erg, maar goed, dan wist je wat je aan iemand had. Tegenwoordig
word je de hele dag overspoeld door al dan niet digitale feliciteergolfjes en
voel je je lekker geliefd en belangrijk.
’s Ochtends is de eerste ronde:
alleen iemand die je dán feliciteert, is oprecht gelukkig dat je weer een jaar
ouder bent geworden. Bellen is voor achten alleen weggelegd voor je ouders, als
ze je aardig vinden, dan. Maar goed: iedereen die je voor half negen per sms
heeft gefeliciteerd, deelt jouw feestvreugde oprecht.
Bij een felicitatie na negenen
weet je: ik ben geen topprioriteit. Diegene heeft op ’t werk de computer
aangezet, eerst even hoogst illegaal de privémail gecheckt en in zijn mailbox
een reminder gevonden: ‘Dinges is vandaag jarig’. Bij deze mensen moet je dan
nog wel onderscheid maken tussen degenen die na de digitale notificatie even de
telefoon pakken en degenen die via een kille reply-knop een ongeïnspireerd
‘Gefeliciteerd, hè’ naar je sturen.Om half een is het lunchpauze: tijd voor het rondje social media. Op Facebook staat:
Dinges
Heeft een relatie met HoeheetzeUit Hoeheetdatgat, Zuid-Holland, Netherlands
Hij is vandaag jarig
Iedereen die je rond lunchtijd
feliciteert, kun je eigenlijk wel schrappen als vriend: deze mensen hebben je
zo hoog zitten dat er niet eens een herinneringsmail over jouw verjaardag komt.
Dan bestaan er nog mensen die
zonder computers werken en geen smartphone hebben. Ja, die bestaan. Die
feliciteren je zo’n beetje aan het einde van de middag: als ze thuis naar het
toilet gaan en op die tragische Marjolein Bastin-verjaardagskalender ineens
jouw naam bij vandaag zien staan. Tot dat moment: nog geen seconde aan jou en
je blijde verjaring gedacht. Sommigen bellen rond etenstijd: die hebben de
kalender in de keuken hangen.Tegen achten komen zij die gered worden door iemand anders thuis op de bank die terloops iets opmerkt als ‘Heb jij Dinges nog gewhatsappt? Die is jarig vandaag. Ik kreeg een mail dus heb ‘m effe op Facebook gefeliciteerd.’
Het allertreurigste golfje komt tussen elf uur ’s avonds en middernacht. Een telefoontje kan je op dat tijdstip wel vergeten, dus moet je het sowieso al doen met een warme digitale tekst. Weet dit: je bent genadeloos vergeten. In de gedachtegang van deze persoon zit jij, nou ja, eigenlijk nergens. De énige reden dat je nog wat hoort, is dat er een last minute interventie heeft plaatsgevonden. Niet op Facebook, want waarschijnlijk zijn jouw updates daar uitgeschakeld. Misschien was het een opmerking op het profiel van iemand anders (‘Ga jij nog naar Dinges’ feestje dit weekend?’), misschien had diegene nu pas tijd om naar de wc te gaan. Het berichtje dat je uiteindelijk dan nog krijgt, bevat meestal een semi-grappige gore leugen als ‘Ik was je niet vergeten, maar ik dacht: nu voel je je tenminste de héle dag lekker jarig.’ Tuurlijk. Trek je conclusies.
1 comment:
Haha voor sommigen is een Facebook-felicitatie juist allesbepalend! ;) http://www.dumpert.nl/mediabase/6639033/a4d6bac1/ondertussen_op_de_facebooks.html
Post a Comment